എന്നത്തയും പോലെ മഴ പെയുമ്പോള് ഇടനാഴിയിലേക്ക് ഓടി കയറ്രുന്ന ഞങ്ങള് ചിരിച്ചും
കളിച്ചും മഴ തീരുന്നതുവരെ അവിടെ ഇരിക്കും.പക്ഷെ,ഇപ്പോള് അതൊരു ഓര്മയായി മാത്രം.ഞങ്ങള് ഒന്നും പറയാതെ
നടന്നു.എന്തോ പറയണമെന്നൂണ്ട്.പക്ഷെ,എന്ത്? ഇടനാഴിയുടെ അവസാനമെതരായി.ഇനിയും എന്തോ പറയണം
എന്ന് ഉണ്ട്.ഞങ്ങള് കൈകള് മുറുകെ പിടിച്ചുകൊണ്ട് നടന്നു.ഒന്നുമാത്രം ഓര്ത്തുകൊണ്ട്,ഞങ്ങള്ഉടെ ജീവിതത്തിന്റെ
അവസാനമല്ലല്ലോ.വെറും ഇടനാഴിയുടെ അവസാനം അല്ലെ.മഴ കഠിനമായി പെയ്തു.
ഞാന് ചോദിച്ചു;"ഇനി നമ്മള് കാണുമോ?'' അവള് പറഞ്ഞു: ''കാണുമായിരിക്കാം.''വെറും ഒറ്റ വകിളുടെ അവള് പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങള് ഇടനാഴിയില് നിന്ന് മേഗങ്ങള് ശക്തിയായി കരഞ്ഞു.ഞങ്ങള് മുഖാതോട് മുഖം നോക്കി.
എന്നിട്ട് ഞാന് അവളുടെ കൈവിട്ട് മുന്നില് നടന്നു.അവളെ നോക്കാതെ ഞാന് മഴയില് വണ്ടിയിലേക്ക് കുതിച്ചു.കാണാന് പറ്റിയിലെങ്കിലും
ഫോണിലുടെയും ഇ-മെയില്ലുടെയും ബെന്തപെടാന് പറ്റുമല്ലോ എന്ന സമാതനത്തില് വണ്ടിയില് കയറി.അവളും കയറി കാണും എന്ന
പ്രതിക്ഷയില് അവളെ ഒന്ന് നോക്കാതെ ഞാന് സ്കുളിന്റെ ഗേറ്റ് കടന്നു.
അലാറം അടിച്ചതും ഞാന് ഓഫ് ചെയ്ത് എഴുനെറ്റ്.ഇന്നലെ സംഭവിചെതെല്ലാം മറക്കാന് ശ്രമിച് ഞാന് നടന്നു.ഫോണ് അടിച്ചതും
ഞാന് ഓടി ചെന്ന് എടുത്തു.
ഹോസ്പിറ്റലില് നിന്നും വെള്ളയില് പൊതിഞ്ഞു സ്ട്രെച്ചറില് കൊണ്ട് വന്ന എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട
കുടുകാരിയുടെ ശരിരം കണ്ടു എന്റെ കണ്ണില് കാര്മേകം മുടി മഴയായി കണ്ണിരായി വിഴാന് തുടങ്ങി.വണ്ടിയില് കയറുന്നതിനു
മുമ്പ് ഞാന് അവളുടെ തിളങ്ങുന്ന ആ കണ്ണുകള് അവസാനമായി നോക്കിയിരുനെങ്കില്.അവള് കരഞ്ഞപ്പോള് അവളുടെ ചുവന്ന
കവിളിലെ കണ്ണുന്നിര് തുടച്ചു കൊടുതിരുനെങ്ങില്.അവളോട് കുറച്ചു കുടി സംസാരിചിരുനെങ്കില്.അവളുടെ ജീവിതത്തിന്റെ
അവസാനമായിരുന്നു എന്ന് ഞാന് അറിഞ്ഞിരുന്നുവെങ്കില് ഇടനാഴിയുടെ അറ്റത്തേക്ക് നടക്കുമായിരുന്നില്ല.
ഓരോ വര്ഷവും മഴ പെയ്യുമ്പോള് എന്റെ ഓര്മ ചെപ്പിലെ ആ കുട്ടുകാരിയെ ഞാന് ഇന്നും കണ്ണിരോടെ ഓര്ക്കുന്നു............................................................................................................
2 comments:
manoharam...........
no words no comments........
jeevitham vidaparayan mathramullathalla pinnenthinane maranat mathram chinthichu nadannal jeevikkan pattilaa athoorkkanam jeevitham sundaramayoranubhavamanu orikkal mathram kittunnathu jeevichu thanne theerkkanam
Post a Comment